Rozdział 4

              Olivia biegła do gabinetu szefa, wpadając przy tym na każdego, kto stał, szedł czy po prostu był. Wpadła jak huragan machając rękoma w kierunku telewizora. Will patrzył podejrzliwie i nie wiedział o co chodzi.  Rosenow nie czekając na przetworzenie bardzo skomplikowanej informacji w mózgu Willa, chwyciła pilot i włączyła wiadomości. Cały dziennikarski świat mówił tylko o niej. Pokazywali tylko ją.

- Co to ma być?! – Wrzasnął zdenerwowany.

- Pracujemy nad tym. Eksperci nie wiedzą jeszcze skąd są te zdjęcia i skąd mają te informacje, ale są bliscy rozwiązania – odpowiedziała obracając karmazynowy pierścień na środkowym palcu.

- Niech się nie kłopoczą – przewalił oczami – Hargov. To oczywiste.

            Olivia zaczęła się zastanawiać. Jeżeli złoży się wszystko do kupy, to ma sens. Czyli ściąganie Sashy do Nowego Yorku wcale nie było genialnym pomysłem. Teraz trzeba ją chronić. Popatrzyła na Willa. Chyba myślał o tym samym.

- Przepraszam, że przeszkadzam. Ale mamy gości. Mówią, że byli umówieni – przerwał ktoś z zewnątrz. Rosenow popatrzyła pytająco na Cartera. Ten w odpowiedzi zamknął oczy i głośno westchnął. Gestem wskazał, żeby ich wpuścić.

- Jeszcze tego nam było trzeba…

Do gabinetu weszło sześć uzbrojonych osób.

***

- Przepraszam bardzo, ale o co chodzi? Raport proszę. – Zapytał przystojny młodzieniec o śniadej cerze, stojący na czele sześcioosobowej armii. Przyglądał się bacznie, lecącym na wszystkich kanałach, wiadomościom. Z resztą – jak wszyscy.

- Też chcielibyśmy wiedzieć, co tu się wyprawia – szepnęła Olivia nie zwracając uwagi na zdawanie raportu. Przestała myśleć o informacjach podawanych w telewizorach. Swój wzrok skierowała na groźnie wyglądających ludzi gotowych do walki z każdym, wszędzie i zawsze.

- Przedstawcie się – nie zabrzmiało jak pytanie, nie było nawet uprzejme. Will rzadko kiedy bywał uprzejmy.

- Jestem Riley Scott. Dowodzę pod nieobecność Sashy – zasalutował, a reszta jego grupy zachichotała. Rzucił im gniewne spojrzenie i umilkli wszyscy, prócz rudowłosej dziewczyny stojącej obok niego. Tym razem ona spojrzała groźnie. Tutaj Riley niechętnie musiał odpuścić. – Ta niedająca się wychować dziewczyna – wskazał na ową rudowłosą – to moja siostra Megan. – Ona również zasalutowała, lecz z pełnym uśmiechem na twarzy.

Zaczęli odzywać się po kolei, jakby mieli to opanowane do perfekcji.

- Nathan Dowell – chłopak wyglądający najstarzej z nich wszystkich. Miał może trzydzieści lat, bujne czarne włosy i mięśnie prześwitujące przez opinającą koszulkę. Musiał pochodzić z Azji, a dokładniej z Chin. Tak, zdecydowanie był chińczykiem. Z poważną miną, świdrującymi brązowymi oczami uniósł rękę do skroni.

- Sharon Mandez – latynoska. Piękne rysy twarzy, długie kręcone włosy. Prawdopodobnie miała niestwierdzone ADHD, nieustannie ruszała palcami i chodziła w miejscu.

- Alex Madson – niski brunet. Bardzo niski. Jednak jakby się zastanowić, jego wzrost dawał mu wiele możliwości. Bez chwili namysłu można stwierdzić, że jest maniakiem komputerowym.  Tyle sprzętu RTV nie mieli nawet w sklepie do tego przeznaczonym.

- Sam Nixon – jego twarz była roześmiana, ale oczy lustrowały każdego kodując w mózgu potrzebne informacje.  To on był tym od dowcipów. Jego blond loczki wystarczyły, aby paść ze śmiechu. Wyglądał jak uzbrojone dziecko z barankiem na głowie.

            Will wysłuchał, co jego goście mieli do powiedzenia. Jedyny plus, że byli dobrze zorganizowani. Zastanawiał się, jaki ma teraz postawić krok. Wiedział tylko, że jego przeciwnik wyprzedził ich w knowaniach. ON ICH OBSERWOWAŁ.

- Wezwijcie tu agentkę. Trzeba mieć ją na oku. I lepiej niech sama tu przyjedzie, nie chcemy ściągać na siebie uwagi służbowymi wozami. – Olivia już wybiegła z pokoju, była do tego przyzwyczajona. Riley lekko przytaknął, zaznaczając, że Will ma rację.

***

Taki trochę krótszy, ale nie wiem, co mi się ostatnio stało i nie dodałam do rozdziału 3 paru linijek tekstu i tak mnie to dzisiaj zdziwiło xd

Dobra :>

Komentujcie *.*

xoxo ;*

Meggi